Een ander interessant concept dat de Polyvagaaltheorie beschrijft, is neuroceptie: het ‘onbewuste’ scannen van de omgeving door het zenuwstelsel. Dit gebeurt zonder dat het bewuste brein daarbij betrokken is.

Bepaalde situaties bestempelt neuroceptie als ‘veilig’: een bekende omgeving, een bepaalde gezichtsuitdrukking en houding van anderen, etc. Andere ervaringen worden weer als niet veilig bestempeld. Alle eerder opgeslagen ervaringen vormen zo de basis voor de automatische inschatting van het zenuwstelsel of iets veilig, gevaarlijk of levensbedreigend is.

Mensen zijn sociale wezens en daardoor spelen signalen van anderen een aanzienlijke rol bij deze neuroceptie. Als iemand schrikt of wegvlucht, staan we onmiddellijk zelf op scherp, zonder daarbij na te denken. Zo reageren we continue, onbewust, op signalen van andere mensen: gezichtsuitdrukking, oogopslag, stem, houding, gedrag....

Ingewikkeld wordt het als in een veilige omgeving, een ontregeld zenuwstelsel dit toch op één of andere manier als onveilig inschat en ons lichaam in een sympathische of dorsale staat vast zet. Er is dan sprake van een trauma.

Je leest er meer over in blogartikelen over neuroceptie.